Κορτσόπον, κρύον νερόν

Κορτσόπον, κρύον νερόν είσαι,
νασάν π’ ευρήκ’ αρ’ πίν’ -τ- σε
Αρ’ θέκ’ σε στ’ εγκαλιόπον ατ’
ους να μερών’ ’κι αφήν’ -τ- σε

Ε! νε ρίζα μ’, ε στερέα μ’
Ε! ρίζα μ’, ε στερέα μ’,
για κλώσ’ σ’ εμέν μερέαν
Θ’ απιδι͜αβαίνω τα ραχ̌ι͜ά,
τον Αε-Ζαχαρέαν

Κορτσόπον, πέει με τ’ όνομα σ’,
για πέει με τίνος είσαι
Για δείξον με τ’ οσπίτι σου,
αρ’ την οτάν ντο κείσαι

Αχά ξαν, αχά ξαν,
τα πετεινάρι͜α εκούξαν
Ατά τα τσουνοκούταβα
απ’ οπίσ’ ατ’ ερρούξαν

Κορτσόπον, τα χ̌ερόπα σου,
μικρά -ν- αρ’ πιλεκλία
Πώς ’κ’ εγουεύ’ς και βάλτς ατα
αρ’ σα νερά τα κρύα

Αρ’ αέτσ’ έν’, πουλί μ’, αέτσ’ έν’
αέτσ’ άμον ντο λέγω
Την ώραν ντο ’κ’ ελέπω σε
κάθουμαι κα’ -ν- αρ’ κλαίγω

Κορτσόπον, ντ’ έμορφος είσαι,
η μαχαλά σ’ τιμά σε!
Όσον ντ’ αγαπώ σε -ν- εγώ,
αρ’ η μάνα σ’ ’κι αγαπά σε

Κορτσόπον, ντ’ έμορφος είσαι,
η πρόσωπο σ’ φωτί͜ει σε!
Μετ’ εμέν δί’ς το φίλεμαν,
μετ’ άλλον στρώντς και κείσαι