Ούλια επέζεψα

Το χρήμαν λέγ’νε φέρ’ πελιάν,
άνθρωπε, γιατί θέλτς α’;
Το εύκολον γαζάνεμαν,
πουλόπο μ’, μ’ αραεύ’ς α’

Ούλια και ούλτς επέζεψα,
σ’ έναν ραχ̌ίν θα εβγώνω
Τα έρημα τα έλατα
θ’ ακούν τ’ εμόν τον πόνον
Σα έρημα τα έλατα
θα λέγω εγώ τον πόνο μ’

Απάν’ σο υψηλόν ραχ̌ίν
τ’ εσώψυχα μ’ θ’ ανοίζω
Η δείσα όντες φέρ’ βρεχ̌ήν
την ψ̌η μ’ θα κατενίζω

Ούλια και ούλτς επέζεψα,
σ’ έναν ραχ̌ίν θα εβγώνω
Τα έρημα τα έλατα
θ’ ακούν τ’ εμόν τον πόνον
Σα έρημα τα έλατα
θα λέγω εγώ τον πόνο μ’

Μάνα, ατά ντ’ εμάτσες με,
τέρσι͜α γιάμ’ είν’ φογούμαι
Κάθαν ημέραν ντο δι͜αβαίν’
την τύχη μ’ καταρούμαι

Ούλια και ούλτς επέζεψα,
σ’ έναν ραχ̌ίν θα εβγώνω
Τα έρημα τα έλατα
θ’ ακούν τ’ εμόν τον πόνον
Σα έρημα τα έλατα
θα λέγω εγώ τον πόνο μ’

Ούλια και ούλτς επέζεψα,
σ’ έναν ραχ̌ίν θα εβγώνω
Τα έρημα τα έλατα
θ’ ακούν τ’ εμόν τον πόνον
Σα έρημα τα έλατα
θα λέγω εγώ τον πόνο μ’

Ούλια και ούλτς επέζεψα,
σ’ έναν ραχ̌ίν θα εβγώνω