Η καρδι͜ά τ’ς έτον θάλασσα

Η καρδι͜ά τ’ς έτον θάλασσα,
απέσ’ κολύμπ’ εντούνα
Τρί’ ώρας ετσεκλέσ̌ευα
και ψ̌ην ’κ’ επαρεδούν’να

Ση θάλασσας το πέλαγος
θα χτίζω δύο οτάδες
Σ’ έναν θα βάλω τα τέρτι͜α
και σ’ άλλο τοι νυφάδες

Εγώ με τ’ εξενίτεψα,
πασ̌κείμ’ ντο ’πήγα ’χάθα;
Θάλασσα έτον απ’ εμπροστά μ’,
γιαβρί μ’ / πουλί μ’, άλλο ’κ’ εφάνθα

Αρνί μ’, ποίσον υπόμονην
ολίγα χρόνια κι άλλο
Σην καρδι͜ά μ’ έχω σε, πουλί μ’ / αρνί μ’,
εσέν πώς ν’ ανασπάλω;