Τρανόν έν’ το παράπονο σ’

Τρανόν έν’ το παράπονο σ’,
πατέρα πονεμένε
Πολλά παιδία ετράνυνες,
έναν σουμά σ’ ’κ’ επέμ’νεν

Ατά όντες ετράνυναν
εφέκανε σε υείαν
Εφέκανε σε παράπονα
και γεραλίν καρδίαν

Σα τελευταία ώρας ι-σ’
κανείς ’κ’ έτον σο γιάνι σ’
ολίγα αγρι͜ολούλουδα
να εθήκ’νεν απάν’ ι-σ’

Πατέρα, τ’ εσόν η εγάπ’,
τρανόν τ’ εσόν ο κόπον
Μανάχον σον παράδεισον
έχ̌’ για τ’ εσέναν τόπον