Τ’ εγάπεσα

Όσα εγάπεσα με όλεν την καρδία μ’
σο νου μ’ απέσ’ ους ν’ αποθάνω θ’ απομέν’νε
Ένουμ’νε χώμαν κι όσα έζησα κλαδία,
βαθέα ρίζας έγκαν κι ας σην ψ̌η μ’ ’κ’ εβγαίν’νε

Απόψ’ ’κ’ εφάνθανε τα άστρα και ο φέγγον
ν’ ακούνε τα παράπονα μ’ όντες θα λέγω
Λίγον ολίγον ο καιρόν λειφτάζ’ τον πόνο μ’,
τ’ εγάπεσα καμίαν ’κι θα πουσ̌μανεύω

Πώς ν’ ανασπάλω την εγάπ’, τ’ εσά τ’ ομμάτι͜α;
Πολλά ’κ’ εκράτεσεν ατό... ’κ’ είσαι σο γιάνι μ’
Μανάχον τα καλά κρατώ, ’κ’ έχω κακίαν
Θαρρώ τη μύρα σ’ ακόμαν έχω απάν’ ι-μ’

Απόψ’ ’κ’ εφάνθανε τα άστρα και ο φέγγον
ν’ ακούνε τα παράπονα μ’ όντες θα λέγω
Λίγον ολίγον ο καιρόν λειφτάζ’ τον πόνο μ’,
τ’ εγάπεσα καμίαν ’κι θα πουσ̌μανεύω

Απόψ’ ’κ’ εφάνθανε τα άστρα και ο φέγγον
ν’ ακούνε τα παράπονα μ’ όντες θα λέγω
Λίγον ολίγον ο καιρόν λειφτάζ’ τον πόνο μ’,
τ’ εγάπεσα καμίαν ’κι θα πουσ̌μανεύω