Έναν μικρόν ιστορίαν

Έναν μικρόν ιστορίαν
όντες κρούει σο νου μ’
Θυμούμαι τ’ εσά τ’ ομμάτι͜α
ντ’ εποίν’νανε με κομμάτι͜α
και τα χ̌ειλόπα μ’ χαμογελούν

Άμον ποταμί’ νερόπον
κρύον και γλυκύν
Αέτσ’ έτον το πουλόπο μ’,
’πότιζεν τ’ απέσ’ το ψ̌όπο μ’
και χαράν εδίν’νεν ση ζωή μ’

Δεντρόπον ομοι͜άζ’ που επέμ’νεν
σ’ αγιάζ’ μαναχόν
με τα φύλλα ’θε ρουγμένα
και κλαδόπα τσακωμένα,
η εγάπ’ εκείνον το τρανόν

Ήλε μ’, ποίσον το χατίρι μ’,
αν ακούς ατο
Ση χ̌ειμωγκονί’ τα κρύα
το πουλί μ’ καλά ωρία,
να φωτά͜εις και να χουλέντς ατο