Του ήλ’ το φως

Ας σο λαή¹ μ’ ν’ αποδιψάς
μικρόν χελιδονόπον²
Αν φεύ’ς και ραχ̌οπιδι͜αβαίντς
θα ξενιτεύ’ς το ψ̌όπο μ’

Έλα κι άμον το χ̌ι͜όνι,
άσπρον πολλά μικρόν
Εσύ είσαι του ήλ’ το φως
απέσ’ σο χ̌ειμωγκόν

Αν πας σα ανεγνώριμα,
εκεί σα ξένα μέρι͜α
Ο νους ι-μ’ θ’ απομέν’ και στέκ’
σ’ εσά τα καλοκαίρι͜α

Έλα κι άμον το χ̌ι͜όνι,
άσπρον πολλά μικρόν
Εσύ είσαι του ήλ’ το φως
απέσ’ σο χ̌ειμωγκόν

Κι αν έρχεσαι την άνοιξην,
όντες ανθίζ’ ο τόπον,
έπαρ’ τη στράταν ντο δι͜αβαίν’
και κονεύ’ς σο καρδόπο μ’

Έλα κι άμον το χ̌ι͜όνι,
άσπρον πολλά μικρόν
Εσύ είσαι του ήλ’ το φως
απέσ’ σο χ̌ειμωγκόν

Έλα κι άμον το χ̌ι͜όνι,
άσπρον πολλά μικρόν
Εσύ είσαι του ήλ’ το φως
απέσ’ σο χ̌ειμωγκόν