Ξενιτεία, το φαρμάκι σ’

Ξενιτεία μ’, το φαρμάκι σ’
πολλοί πίν’ν’ ατο
Σην καρδίαν με ποτήρι
ατείν’ ’κχ̌ύν’ν’ ατο

Ζούνε με αροθυμίαν
για να κλώσκουνταν
Σοι γαρήδες, σα μωρά τουν
οπίσ’ νά ’ρχουνταν

Άλλ’ δουλεύ’νε πέντε χρόνι͜α
κι άλλ’ δουλεύ’νε εφτά
Πολεμούν να γαζανεύ’νε
και πολλά λεφτά

Άλλος τσακών’ το ποδάρ’ν ατ’
κι άλλος κόφτ’ το χ̌έρ’
Για όλτς έν’ η ξενιτεία
δίκοπον μαχ̌αίρ’

«Μάνα, που έν’ ο πατέρα μ’;
κουίζ’ το παιδί σ’»
Γράφτ’ σε η γαρή σ’ σο γράμμαν,
έχ̌’ κι εβγαίν’ η ψ̌η σ’!

Θέλτς να κλώσ̌κεσαι σ’ οσπίτι σ’,
ὰμα πουσ̌μανεύ’ς
Στέκ’ς εννέα-δέκα χρόνι͜α
κι άλλα να μαζεύ’ς

Ξενιτέα, τα ποδάρι͜α σ’
πολλά βάρυναν
’Κ’ εγνωρί͜εις και τα παιδία σ’
γιατί ετράνυναν

Κι η γαρή σ’ μαραζωμέντσα
έντον ημ’σόν ψ̌ην
Για τ’ ατέν ζωήν ’κ’ επέμ’νεν
θα εμπαίν’ ση γην