Ανάθεμα και τ’ άλογα

Θα σύρω και σαρεύω σε
με τα σεράντα κάστρα
Εσύ ’κι πεγ̆ενεύκεσαι
τον ουρανόν με τ’ άστρα

Ανάθεμα και τ’ άλογα
και τα κατιρτσ̌ιλούκια
Αδά σο χάλ’ έγκανε με,
γιαβρί μ’, τα σεβνταλούκια

Ανάθεμα και τ’ άλογα!
Ανάθεμα και τ’ άλογα
’φέκανε μας σ’ οβάδες
Ελέπ’νε και γελούνε μας
τση χώρας οι νυφάδες

Όλ’ αποθάν’νε και πάγ’νε
και που πάγ’νε ’κι ’ξέρ’νε
Κανείς οπίσ’ ’κι κλώσ̌κεται
ντο πάθανε να λέγ’νε

Κόρ’, έπαρ’ ας σο σάβανο μ’
κορδέλα σα μαλλία σ’
Όντας αποδελι͜άεις ατα
να κλαις από καρδίας

Στάθη, παίξον την κεμεντζ̌έ σ’
νέος είσαι ακόμαν!
Ατά τα πέντε δάχτυλα σ’
θα τρώει͜ ατα το χώμαν