Εγομώθανε τ’ ομμάτι͜α μ’

Εγομώθανε τ’ ομμάτι͜α μ’
να νουνίζω και να κλαίω
Τη καρδίας ι-μ’ τα πόνια
σ’ όλιον τον κόσμον να λέω

Το χωρίο μ’, τα παρχάρι͜α
άᶥξανα έρθαν σ’ ακίλι μ’
Εροθύμεσα τη μάνα μ’,
τα ραχ̌ία και τον κύρη μ’

Τη καρδίας ι-μ’ η πόρτα -ι
εσπαλίεν ας σα τέρτι͜α -ι
Άμον γυρευός ψαλαφώ
ξένους άνθρωπους σην πόρτα μ’

Το χωρίον, τα παρχάρι͜α -ι
άιξανα έρθαν σ’ ακ̂ίλι μ’
Εροθύμεσα τη μάνα μ’,
τα ραχ̌ία και τον κύρη μ’

Ελάστα, επορπάτεσα -ι
χωρία και μεμλεκέτι͜α -ι
Άμον εσέναν πα ’κ’ είδα -ι
σον κόσμον, έι Τραπεζούντα -ι!

Το χωρίον, τα παρχάρι͜α -ι
άξανα έρθαν σ’ ακ̂ίλι μ’
Εροθύμεσα τη μάνα μ’,
τα ραχ̌ία και τον κύρη μ’