Η καμπάνα κρούει

Οξ̌ουκά ας σο χωρίον
και μεσανυχτί’
Ψ̌ήα θέλ’ να παίρ’ ο Χάρον,
αναμέν’ εκεί

Άμον το κρύον νερόπον,
νέικον παλληκάρ’
μετ’ ατόν σον άλλο κόσμον
παίρ’ α̤τον και πάει

Έφυες κι η ψ̌η μ’ επέμ’νεν,
πουλί μ’, εύκαιρον
Τιδέν σ’ αούτο τον κόσμον
εμέν ’κι λαρών’

Απάν’ σο βαθύν τον ύπνον
η καμπάνα κρούει
Εχπαράγα και εγνέφ’σα,
κάτ’ς σην πόρταν κρούει

Ένοιξα και ελιγώθα
ας σα κλάματα
Έφυεν τ’ εμόν τ’ αρνόπον,
’κ’ έτον ψέματα

Έφυες κι η ψ̌η μ’ επέμ’νεν,
πουλί μ’, εύκαιρον
Τιδέν σ’ αούτο τον κόσμον
εμέν ’κι λαρών’

Άμον τα ψηλά τ’ ελάτι͜α,
αΐκον γιοσμά,
πώς επόρεσες κι επέρες,
Χάρε, απ’ εμάς;

Δύο καρδίας εφέκες
με τρανόν γεράν
που χουσ̌ούρ ένταν πονούνε
ξάι ’κ’ έχ’νε τερμάν’

Έφυες κι η ψ̌η μ’ επέμ’νεν,
πουλί μ’, εύκαιρον
Τιδέν σ’ αούτο τον κόσμον
εμέν ’κι λαρών’

Θεέ μ’, ντ’ εποίκα σε και άλλο
εμέν ’κι τερείς;
Κι όλο τέρτι͜α κι όλο πόνι͜α,
Εσύ, εμέν δί’ς

Κάτ’ ας λέγω σε και ποίσον,
Εσύ επορείς,
το μικρόν τ’ εμόν τ’ αρνόπον
με τ’ αγγέλτς να στείλτς

Έφυες κι η ψ̌η μ’ επέμ’νεν,
πουλί μ’, εύκαιρον
Τιδέν σ’ αούτο τον κόσμον
εμέν ’κι λαρών’