Έπαρ’ με σον ουρανό σ’

Μικρίκον μαναχόν -ι,
ας έμ’νε ο τυχερόν -ι
Εσέν τη νύχταν που ελέπ’
’κι θέλ’ να ξημερώνει

Έπαρ’, πουλί μ’, και την ψ̌η μ’,
εσύ είσαι η ευχ̌ή μ’
Εσύ είσαι τ’ αγγέλ’ το φως,
έπαρ’ με σον ουρανό σ’

Τ’ άνοιξης μυρωδίας
εβγαίν’νε ας σην καρδία σ’
Εσέν ο Μάρτ’ς που ανταμών’
σκουντουλίζ’ ευωδίας

Έπαρ’, πουλί μ’, και την ψ̌η μ’,
εσύ είσαι η ευχ̌ή μ’
Εσύ είσαι τ’ αγγέλ’ το φως,
έπαρ’ με σον ουρανό σ’

Τρυγόνι μ’, φωταγμένον
και χ̌ιλιομαεμένον
Άμον νερόν αποδιψάς
τσ’ εγάπ’ς τον διψασμένον

Έπαρ’, πουλί μ’, και την ψ̌η μ’,
εσύ είσαι η ευχ̌ή μ’
Εσύ είσαι τ’ αγγέλ’ το φως,
έπαρ’ με σον ουρανό σ’