Έφαγα τα νεότητα μ’

Έφαγα τα νεότητα μ’,
μάνα μ’, εγώ σα ξένα
Κι όντες έρθα σ’ οσπιτόπο μ’
’κ’ εύρα εγώ κανέναν

’Κ’ εύρα εγώ την μανίτσα μ’
και κάθουμαι και κλαίγω
Τα βάσανα ντο έσυρα
να κάθουμαι και λέγω/
ση μανίτσα μ’ να λέγω

Εξέρτς ντο έν’ ξενιτεία,
εξέρτς ντο είν’ τα ξένα;
Να κλώσ̌κεσαι σ’ οσπιτόπο σ’
και να μη ’βρήκ’ς κανέναν;