Καλαμαριά

Καλαμαριά, Καλαμαριά,
πού είν’ τα μεγαλεία σ’;
Εχάθανε τα τσ̌αμούρι͜α σ’,
εκόπεν η λαλία σ’
Εθάψαν τα θαλάμους ι-σ’¹
τα πολυκατοικίας
Ε! μαύρα χρόνι͜α 
και παλαιά καιρούς!

Η παράγκα του Τσ̌ιτάκ’
με το πλατάν’ το τρανόν
Η ταβέρνα του Κοσμά,
τριγύλ’-τριγύλ’ τσ̌ιτσ̌έκια
Με κοχλίδι͜α πιπερλία
και σ̌εσ̌λίκια μερακλία

Πού είσαι Σταύρη να ελέπ’ς,
μαζί με την παρέα σ’;
Γιάνα-γιάνα μουρδουλιστά
ση στράταν να σύρτς τα τοξαρέας
Και σα γλυκοχαράματα 
να λες τα τραγωδίας
Τα παραθύρι͜α ν’ ανοίγ’νε 
ν’ ακούνε τη λαλία σ’
Ε! Μαύρα χρόνι͜α 
και παλαιά καιρούς!

Η παράγκα του Τσ̌ιτάκ’
με το πλατάν’ το τρανόν
Η ταβέρνα του Κοσμά,
τριγύλ’-τριγύλ’ τσ̌ιτσ̌έκια
Με κοχλίδι͜α πιπερλία
και σ̌εσ̌λίκια μερακλία