Τουλουμί’ τίκια Ματσούκας

Εσέν η μάνα π’ εποίν’νεν,
δεξ̌άμενος π’ εφώτ’σεν
Εποίκε σε παντέμορφον
τ’ εμόν τ’ οσπίτ’ εκόλλτσεν

Σίτ’ στέκω κάπως ’ίνουμαι,
σίτ’ στέκω κάτ’ παθάνω
Μίαν λέω να ζω πολλά
και μίαν ν’ αποθάνω

♫

Τρυγόνα μ’, όντες πας σ’ ορμάν’
κι ευτάς το σ̌ελεκόπο σ’
Τα δέντρα ’κι ορωτούνε σε
«πού έν’ τ’ αλλο τ’ εσ̌όπο σ’;»

Λελεύω τ’ ομματόπα σου,
άμον φώσ̌ι͜α πιάν’νε
Τα μαγουλόπα σ’ που φιλεί
τα χ̌είλια τ’ συμπιάν’νε

♫

Έλα, πουλόπο μ’, και μη πας,
ταράεσαι ση δείσαν
Αούτα τα ξερόχ̌ερα μ’
απάν’ σην ψ̌η σ’ να εκείσαν

Εγώ είμαι ο Απάζογλης,
τ’ όνομα μ’ έν’ Γιαννίκα
Ας σου ματί’ μ’ το τέρεμαν
ντό λέγω σε -ν- εγροίκα

Χεχέι! Γιάσ̌α Τικταπάν’!