Καβαζίτας

Καβαζίτα μ’, άκλερε,
τ’ ουδάρ’ -τ- σ’ εμελίασεν
άλειψον α’ βούτορον,
ας λαρούται αλήγορα
          
Καβαζίτα μ’, τ’ άλογο σ’,
το μέγαν το θηρίον,
τ’ έναν τ’ αντζίν αθε κοτσόν,
κοτσοπατεί και πάει
Τ’ έναν τ’ ομμάτ’ν αθε στραβόν
και τ’ άλλο ξάι ’κ’ ελέπει

Καβαζίτα μ’, ση γιαϊλέ
τα χ̌ι͜όνια ελύγανε,
Τσ̌οχτάν τα αγρέλαφα
άλλο εσέν ’κ’ είδανε

Καβαζίτα μ’, άκλερε,
για πέει με κι ας μαθάνω,
άμον εσέν τον μαύρον
σον κόσμον μη παθάνω