Αρμενίτ’σσας

Γιά έλα, γιά θα έρχουμαι,
γιά το ποτάμ’ θα σ̌κίζω
Γιά το μαντίλι σ’ στείλον με,
τα δά̤κρυ͜α μ’ να σπογγίζω

Τερώ, τερώ, ’κι φαίνεσαι,
πουδέν ’κι φανερούσαι
Άγριον κι ανημέρωτον,
ατσ̌ά ’κι θα ’μερούσαι;

Σα ραχ̌ι͜ά, ραχ̌ι͜ά λάσκουμαι,
σα παρχαρόπα μένω
Κάθουμαι απάν’ σο μεσοστράτ’,
τ’ αρνόπο μ’ αναμένω

Σ’ ελάτ’ αφκά μη κάθεσαι,
στάζ’νε τ’ ελατοκλάδι͜α
Χ̌υμίγ’ κα’ τον κατήφορον
κι έλα έμπα σην εγκάλια μ’