Παπόρ’

Μάνα, τέρεν το παπόρ’
ντ’ άσ̌κεμα κουνίεται
Το σαρίν τ’ αρνί μ’ απέσ’,
φοούμαι φουρκίεται

Ακεί πέραν έστεκεν,
την κάλτσαν ατ’ς έπλεκεν
Είπ’ ατέναν «Έλα αδά,
το λαλόπο μ’ χαμελά»

Ε! κορτσόπον, τούλα -λα,
ρούζομε και κείμες κα’
Αφκά σο κρεβατόπο σ’,
ξαν ευτάμε παλαλά

Ε! κόρη μ’ και σου κυρού σ’
τα δουλείας ντ’ εποίν’νες!
Την ημέραν δεύτερον
το μαντίλι σ’ έπλυνες