Ομάλ’ Καρς

Αρχινώ και λέω σας
αούτ’ την ιστορίαν
και σο Καρς όντες εζήν’ναμ’
παλαλά πολλά -ν- εποίναμ’
Αούτειν’ ξαν αδακέσ’,
σέβασην είχαν εκέσ’

Είνας νύφε έναν ημέραν,
όι! τη σ̌κύλ’ τη θα̤γατέραν
Ταβίζ’ με την πεθεράν ατ’ς,
σ’κούται φουρλαεύ’ απάν’ ατ’ς
Εξέγκεν το τακούν’ ατ’ς,
λέει την πεθεράν ατ’ς «τσούνα,
το κιφάλι σ’ άμον τας̌
Εθαρρείς ’κι θα ψοφάς;»

Επϊάσταν ’ς σα μαλλία,
εμαζεύτεν γειτονία    
Έρθεν κι ένας γειτονάς,
λέει ατέναν, «Ντό ευτάς;
Νέτσ̌η, εσύ ’κ’ εντρέπεσαι;
Γιατί κρού’ς την πεθερά σ’;»

Λέει ατον, «Εσύ ντό θέλτς;
Το σ̌κυλίν θα γουρταρεύ’ς;»
Λέει η πεθερά σην νύφεν,
«Μεσημέρ’ έντον, ’κ’ ενίφτεν!
Εγώ θα ’φτάω τα δουλείας,
θα τερώ και τα παιδία σ’;
Ση κυρού σ’ ’κ’ είχ̌ες νερόν,
αδά θέλτς και παραγιόν!»