Τ’ από κάθεν κιάν’

Θυμάσαι όντες επέγ’ναμε
σ’ ορμάνια τσ̌αναβάρι͜α;
Η πάχνια έναν πιθαμήν,
νέ τσ̌αρούχ̌ι͜α, νέ ορτάρι͜α

Έλα -ν-, αρνί μ’, έλα πουλί μ’,
έλα -ν- ολίγον κι άλλο
Δι͜αβαίν’νε χρόνι͜α και καιροί,
’κι θ’ ανταμώνομ’ άλλο

Σα μὲσα σ’ να τυλίουμαι,
σην τσάμι͜α σ’ να γριβώνω
Έναν ψ̌ην χρωστώ σον Θεόν
παίρ’ α̤το και γλυτώνω

Εγώ είμαι -ν- ας το Πορτοράζ/Σεραλάρ,¹
εσύ απ’ αλλού χωρίον
Το κρεβατόπο μ’ έν’ στενόν,
έλα ειταδά -ν- ολίγ̆ον
Το κρεβατόπο μ’ εύκαιρον,
έλα ειταδά -ν- ολίγ̆ον