Τικ μονόν

Σεβντά ντο έν’ ’κι ’ξέρετεν,
άμον καρφίν καρφούται
Με κελπετήν να σύρτς ατο,
άλλο ’κι ξεκαρφούται

Τερέστεν τον κουκουλαλήν,
τερέστεν την κουκούλαν
Αρματωμένος, σιλιαχλής,
αράζ’ απέσ’ ση βρούλαν

Ούτε θα καταρούμαι σε,
ούτε μαχ̌αίρ’ θ’ εβγάλλω
Θα κουβαρι͜άζω την καρδι͜ά μ’
κι εσέναν θ’ ανασπάλω

Σα παρχάρι͜α μη λάσ̌κεσαι,
γιαβρί μ’, χωρίς εμέναν
Κι ασ’ όλια τα νερά μη πίντς,
κάποιον έχ̌’ εβδέλλαν