Καλέσσα έν’ η πεθερά

Καλέσσα έν’ η πεθερά
ους να σύρ’ και τυλί͜ει σε
Κι ας σο τυλί͜ει σε κι υστερνά
σ’ ομμάτι͜α ’κι τερεί σε

Ας σην αρχήν λέει και γελά,
ευτάει πως αγαπά σε
Κι ας σο παντρεύ’ σε κι υστερνά
’κι αφήν’ -τ- σε να κοιμάσαι

Κάπου καικά ζαροπατείς,
εβγάλ’ άγρι͜α λαλίας
’Ίνεσαι ν’ αχπάντς και να σύρτς
και φτουλί͜εις τα μαλλία τ’ς

Γουρπάνι σ’ κοντοπόαινα μ’
και χαλαρά ζωμέντσα
Εσέν η μάνα π’ εποίν’νεν
πας̌ κι έτον προκομμέντσα;