Στον Αλέκο

Ο Χάρον τα νεότητα σ’
’κ’ έτσ̌ουξεν και -ν- ελάλτσεν
Έξω ας σ’ οσπίτι σ’, παλληκάρ’,
το καρδόπο σ’ εστάλτσεν

Εσύ ’κ’ εχάρες απ’ ατά
τ’ οράματα ντ’ εποίκες
Και τ’ αποσκάλι σ’ ση ζωήν
ημ’σόν ατό εφήκες

Δύ’ ορφανά επέμ’ναμε
ατά χωρίς πατέρα
Το ταίρι σ’ το αχάρετο
σ’ αβούτ’ τον κόσμον χ̌έρα

Κι είνας μαυράχαρον ση γην,
χαροκαμέντσα μάνα
Κι ο κύρη σ’ έρθεν μετ’ εσέν
να ευρήκ’ σε σα ουράνι͜α

Λαφρύν το χώμαν ντο σ̌κεπάζ’
το νέικον το κορμόπο σ’
Κι ανάλαφρον άμον πουλίν
σον ουρανόν το ψ̌όπο σ’

♫

Οι φίλοι σ’ και οι συγγενείς
και ούλ’ η γειτονία σ’
Καμίαν ’κι ανασπάλλομε,
Αλέκο, τη καρδία σ’