Λεγνή, λεγνέσσα

Το πόι σ’ έν’ λεγνίτσ̌ικον
[Λεγνή, πολλά λεγνέσσα]
ίσον άμον ιτέαν
[Πώς κοιμάσαι μαναχέσσα;]
Τ’ ομμάτα̤ σ’ καίνε τον Πασ̌ά,
[Λεγνή, πολλά λεγνέσσα]
τ’ οφρύδι͜α σ’ βασιλέαν
[Πώς κοιμάσαι μαναχέσσα;]

Λεγνή, λεγνή, λεγνέσσα,
πώς είσαι ορφανέσσα;
Τερώ σε -ν- και πονώ σε -ν- [ψ̌η μ’]
πως είσαι μαναχέσσα

Ψιλίτσ̌ικον, λεγνίτσ̌ικον,
ση βούρα μ’ απέσ’ χάσαι
Φιλώ, φιλώ ως το πρωί,
’κι αφήνω να κοιμάσαι

Το πόι σ’ έν’ λεγνόμακρον
άμον ιτέα ίσον
Τα κέφι͜α σ’ όλα έχτ’σα τα
έναν τ’ εμόν πα ποίσον

Λεγνή, λεγνή, λεγνέσσα,
πώς είσαι ορφανέσσα;
Τερώ σε -ν- και πονώ σε -ν- [ψ̌η μ’]
πως είσαι μαναχέσσα/
ντο κείσαι μαναχέσσα

Μικρίτσ̌ικον, λεγνίτσ̌ικον,
λαφρέσσα πέντε δράμα̤
Βουτούρτα ξάι ’κι φάζ’νε σε
ποτίζ’νε σε -ν- τα τάνα̤

Και τ’ ομματί’ σ’ το τέρεμαν
[Λεγνή, πολλά λεγνέσσα]
θα σύρ’ και παίρ’ τ’ αχούλι μ’
[Πώς κοιμάσαι μαναχέσσα;]

Λεγνή, λεγνή, λεγνή,
λεγνή κι άμον τσατσίν
Ο χρόνος δώκεκα μήνας,
συ στούδι͜α και πετσίν