Εγώ γουρπάνι σ’ ’ίνουμαι

Εγώ γουρπάνι σ’ ’ίνουμαι,
αρνί μ’, σην εμορφάδα σ’
Κι αλλού κέσ’ ντο εράευα,
εύρα ’το σην εγκάλα̤ σ’

Όλα̤ τ’ εσά ας είναι, ψ̌η μ’,
εμέν τον πόνον δος με
Κι αν είμαι βάρος ση ζωή σ’
έπαρ’ μαχ̌αίρ’ και ντως με

Το χούλεμαν ας σην εγάπ’ σ’,
το φώταγμαν σ’ ομμάτα̤ σ’
και σο παράπονο σ’ απάν’,
τα ζινιχ̌ένια δάκρυ͜α σ’

Όλα̤ τ’ εσά ας είναι, ψ̌η μ’,
εμέν τον πόνον δος με
Κι αν είμαι βάρος ση ζωή σ’
έπαρ’ μαχ̌αίρ’ και ντως με

Με χαρεμένα τη ζωής
την καρδι͜ά σ’ θα γλυκαίνω
Κι όρκον θα ευτάγω σον Θεόν
εσέν να μη πικραίνω

Όλα̤ τ’ εσά ας είναι, ψ̌η μ’,
εμέν τον πόνον δος με
Κι αν είμαι βάρος ση ζωή σ’
έπαρ’ μαχ̌αίρ’ και ντως με