Ποίος, πουλόπο μ’, ’κι θαμάζ’

Τραντάφυλλα π’ ανθίζ’νε, ψ̌η μ’,
ομοι͜άζ’νε ατά τα κάλλι͜α σ’
Κι άμον περβόλ’ Καλομηνά
τ’ έμορφον η εγκάλι͜α σ’

’Κ’ ευρήκω, πουλί μ’, έπαινον
για τ’ ομμάτι͜α σ’ να λέγω
Εσύ εμέν ούντες τερείς,
εγώ σην καρδι͜άν κλαίω

Τέρεν και άκ’σον πουλόπα
και για τ’ εμάς ντ’ ευτάνε
Δος με το χ̌έρ’ -τ- σ’ τ’ ανθόκλαδον
και μετ’ ατά ας πάμε

Ποίος, πουλόπο μ’, ’κι θαμάζ’
τον ουρανόν με τ’ άστρα;
Και τίνος αίμαν ’κι παγών’
μ’ ατά τα ψ̌ήα σ’ τ’ άσπρα;