Ανάθεμα σε, νε ζωή

Ε! Φίλε μ’, ντό θα ’ίνεται
μ’ αβούτ’ την κοινωνία,
που ξενιτεύκουν οι ανθρώπ’
να ευρήκ’νε έναν δουλείαν;

Ξενιτεμέν’ και πρόσφυγες
γομάτα τα παπόρα̤
Και -ν- ας σον τόπο σ’ σα μακρά
θα είσαι πάντα χώρα̤

Φαρμάκια εγόμωσαν την γην
κι αρρώστιας τον κόσμον
Πώς θα χάται και το κακόν,
πώς θα λαρών’¹ ο πόνον;

Η γη ’κι σούται ας σ’ ανθρώπ’ς
και νέ η κοινωνία
Φίλε μ’, μανάχα ας σον Θεόν
θα έρ’ται η σωτηρία

Ανάθεμα σε, νε ζωή,
ντο σύρτς την αδικίαν
Σα δύο ντό εχώρισες
αβούτ’ την κοινωνίαν;