Εμάρανες το καρδόπο μ’

Εγάπεσα πολλά
τ’ εμόν το γιαβρίν
Μετ’ ατέν εγώ θα ζω
όλον τη ζωή μ’

Λάσκουμαι απέσ’ σα στράτας,
αραεύω εγώ τ’ ομμάτι͜α σ’
’Ποίκες με κι εσέν νουνίζω,
’κ’ επορώ να ταγιανίζω

Την πεντάμορφον
να χαρίζ’νε με -ν
Χ̌ίλι͜α τάματα ας βάλ’νε
’κι καθίζ’νε με -ν

Λύεται η ψ̌η μ’
άμον το κερίν
Εθολώθανε τ’ ομμάτι͜α μ’,
’κ’ έχω άλλο ζωήν

Εμάρανες το καρδόπο μ’,
πώς να μη κλαίω, αρνόπο μ’;
Τα δα̤κρόπα μ’ έναν αίμαν,
θα χάντς με, πουλί μ’, εμέναν

Κλὼσ’ με ας ση χαράν,
εξέρτς πως επορείς
Λάρωσον τα τερτόπα μ’
αν εμέν πονείς