Του ήλ’ το κάστρον

Όλια τα κάστρα είδα
κι όλια γύρισα
Κι άμον του ήλ’ το κάστρον,
κάστρον ’κ’ έτονε
Σεράντα πόρτας είχ̌εν
κι όλια σίδερα
κι εξήντα παραθύρι͜α
κι όλια χάλκινα

Και του γιαλού η πόρτα
έτον μάλαμαν
Τούρκος το τριγυρίζει,
χρόνους δώδεκα
Μήδ’ επορεί να παίρει,
μήδ’ αφήνει͜ ατο

Κι ένας μικρός τουρκίτσος,
ρωμιογύριστος,
ρόκαν και ροκοτσούπιν
βάλ’ σα μὲσα του,
αδράχτιν και σποντύλιν
παίρ’ σα χ̌έρι͜α του
Μαξιλαρίτσαν βάλει
κι εμπροζώσ̌κεται
και έντονε γυναίκα,
βαριασμένισσα

Το κάστρον τριγυλίζει
και μοιρολογά:
-Άνοιξον, πόρτα μ’,
άνοιξον, καστρόπορτα!
Άνοιξον ας εμπαίνω,
Τούρκοι διώχ’νε με!

Ν’ αηλί εμέν την μαύσσα,
την χ̌ιλιάκλερον
και πού να παιδοποιγώ,
χ̌ειμωγκόντς καιρόν;

Άνοιξον, πόρτα μ’,
άνοιξον καστρόπορτα
Άνοιξον ας εμπαίνω,
Τούρκοι διώχ’νε με

Το κάστρον τριγυρίζει
και μοιρολογά
κι η κόρ’ απέσ’ ακούει
και καρδοπονά

-Κι απόθεν εμπαίν’ ο ήλιον,
έμπα απέσ’ κι εσύ
Κι απόθεν εβγαίν’ ο φέγγον,
έβγα έξ’ κι εσύ

Κι άμον ντ’ ανοί͜ει η πόρτα,
χ̌ίλι͜οι έτρεξαν
κι άμον ντ’ εκαλενοίεν,
μύριοι έτρεξαν
Κι άλλοι την κόρ’ αρπάζ’νε
κι άλλοι τα φλουριά
Κι από το παραθύρι
η κόρ’ επήδεσεν,
σε παλληκάρ’ εγκάλιαν
ψυχομάχ̌ησεν