Έλα παπόρ’

Κάθουμαι κα’ και νουνίζω
τ’ άγρο̤ν τον ξεριζωμόν,
ντ’ έφυγαμ’ ας σην πατρίδαν·
έτονε τρανόν κακόν!

Σο παπόρ’ απάν’ εξέβαμ’,
κλαίμε ούλ’ μετ’ έναν ψ̌ην
Εταράγαμ’ σ’ έναν σ’ άλλο,
έχασα εφτά χρονών παιδίν

Κάθουμαι κα’ και νουνίζω
ντο εδέβαν ση ζωήν
Μαύρα κι άχαρα τα χρόνα̤
τότε σην ανταλλαγήν

Εχάθαν ο κύρ’ κι η μάνα μ’,
αδέλφι͜α, όλ’ συγγενοί
Τον Αλέξη μ’ αραεύω,
κούζω αδά και κούζω εκεί
Εδέβαν ατόσα χρόνα̤,
’κ’ εξέρω ακόμα αν ζει