Σ̌κυλία μαύρα

Σ̌κυλία μαύρα, υλάζ’νε άγρι͜α
απέσ’ σον Πόντον, ’δέν ’κ’ εγροικούν
Αρπάζ’νε, τσερίζ’νε, ’δέν ’κι νουνίζ’νε
να πίν’νε γαίμαν ατά διψούν

Μανάδες, φυέστεν, μωρά κρυφτέστεν
έρ’ταν τ’ ασκέρι͜α τη Κεμάλ Πασά
Κρού’νε και παίρ’νε, θάνατον φέρ’νε
ν’ αηλί τον Πόντον, ν’ αηλί εμάς!

Κλαίν’ τα παρχάρι͜α, κλαίν’ τα ποτάμι͜α
κλαίν’ τα πουλία, κλαίγω και ’γώ
Κλαίν’ μαναστήρι͜α, κλαίν’ εγκλεσίας
όλα̤ τα εικόνας, κλαίει κι ο Θεόν