Είχα πατρίδαν

Είχα πατρίδαν, ’κ’ έχω πατρίδαν
Ρωμαίος είμαι η αμαρτία μ’
Απέσ’ σον Πόντον ατόσα χρόνι͜α,
ατώρα πρόσφυγας σα πέντε δρόμι͜α

Έναν πατρίδαν, έναν γην
ας σοι Ρωμαίοις επέραν
Σ’ ανατολής το χάραμαν
νέ φως και νέ ημέραν

Είχα πατρίδαν, ’κ’ έχω πατρίδαν
Τον τόπο ντ’ έζησα οι Τούρκ’ επήραν
Άλλ’ ένταν πρόσφυγες, άλλ’ είν’ σον Άδην
τα πόνι͜α ερρούξαν, Θεέ μ’, απάν’ ι-μ’

Έναν πατρίδαν, έναν γην
για τ’ εμετέρτς ’κ’ εφέκαν
Όλα τα καστρολίθαρα τ’ς
σ’ Αγαρενούς εδέκαν

Είχα πατρίδαν, ’κ’ έχω πατρίδαν
Οι Τούρκ’ εσάρεψαν κι ατέν επήραν
Χρόνι͜α ντο έχτισα όλι͜α επήγαν
Είχα πατρίδαν, ’κ’ έχω πατρίδαν

Έναν λαόν εχάτεψαν
ας σ’ ένδοξα τα μέρι͜α
Με προδομένα τάματα
και ματωμένα χ̌έρι͜α

Χρόνι͜α ντο έχτισα όλι͜α επήγαν
Είχα πατρίδαν και θέλω πατρίδαν
Είχα πατρίδαν και θέλω πατρίδαν
Είχα πατρίδαν και θέλω πατρίδαν!