Μέρ’ έν’ είνας Τραντέλλενας;

Μέρ’ έν’ είνας Τραντέλλενας;
λέγ’ ατον «φως σ’ ομμάτα̤ σ’!»
Μούσταν να ’φτάει τ’ Έλληνες,
να ’ίνεται εμπρολάτες

Το μεκατίρ’ -τ- σ’ να έν’ τρανόν,
προσφυγοπαλληκάρι
Σο λόγο σ’ να είσαι άγουρος,
τ’ Ελλήνων το στουλάρι

Με τοστογρίν πορπάτεμαν
κι ογρία καλατσ̌ία
Ηγέτην θέλομ’ ήμπειρον
σ’ Ελλάδας κοινωνία

Το μεκατίρ’ -τ- σ’ να έν’ τρανόν,
προσφυγοπαλληκάρι
Σο λόγο σ’ να είσαι άγουρος,
τ’ Ελλήνων το στουλάρι

Ν’ ανοί͜εις τα πόρτας τα τρανά
σα Ελληνόπουλα ατώρα
Να δί’ς ομούτι͜α και φτερά
αξάν σ’ ατό την Χώρα

Το μεκατίρ’ -τ- σ’ να έν’ τρανόν,
προσφυγοπαλληκάρι
Σο λόγο σ’ να είσαι άγουρος,
τ’ Ελλήνων το στουλάρι

Να παίρτς κλειδία και τσουπώντς
κερκόπορταν τ’ Ελλάδας
Τουσ̌μάν’ σ̌κυλία άγρεα
μ’ ευρήκ’νε μαχανάδας

Το μεκατίρ’ -τ- σ’ να έν’ τρανόν,
πρόσφυγον παλληκάρι
Σο λόγο σ’ να είσαι άγουρος,
τ’ Ελλήνων το στουλάρι