Μανίτσα μ’, ντ’ άγρι͜α χρόνι͜α

Εγώ φεύω για τα ξένα,
άψον, μάνα, το καντήλι σ’
Είν’ τ’ ομμάτι͜α δακρωμένα,
’κι γελά άλλο το χ̌είλι σ’

Μανίτσα μ’, τα άγρι͜α χρόνι͜α
π’ έγκανε γεράδας, πόνι͜α
Τα νεότητα σ’ χατεύ’νε
κι έξ’ ας σην Ελλάδαν φεύ’νε

Δος, πατέρα μ’, την ευχ̌ή σ’,
σπόγγ’σον και χάσον τα δάκρυ͜α σ’
Θα ξενιτεύ’ το παιδί σ’,
γεραλίν θα έν’ η καρδι͜ά σ’

Πατέρα μ’, τιδέν μη λες,
ση μάνα μ’ έμπρι͜α μη κλαις
Τα μουράτι͜α σ’ ’κ’ επλερώθαν,
τα φτερόπα σ’ ετσακώθαν

Τσ̌ατίν, Θεέ μ’, η ξενιτεία,
ζόρ’ έν’ για τ’ εμέν τρανόν -ι
Πόνος και αροθυμία
την καρδία μ’ φαρμακώνει

Σην πατρίδαν η γαρή μ’
ωχ! ν’ αηλί εμάς, πουλί μ’!
Τα μωρά μ’ μακρά ’α τρανύν’νε,
χώρι͜α απ’ εμέν αν είναι