Γενοκτονίαν

Τόσες χαμένες ψυχές... Η λαχτάρα για τις χαμένες πατρίδες, η νοσταλγία... Ένας ασίγαστος πόθος που ο χρόνος δεν καταφέρνει να σβήσει, ούτε να ξεθωριάσει... Δεν μπορεί να σβήσει το γαλάζιο ουρανοθάλασσο απ’ τη μνήμη. Αυτό που μένει σ’ εμάς είναι η νοσταλγία για ό,τι ζήσαν ανάμνηση και μια συγκίνηση για ό,τι δεν υπάρχει πια...

♫

Εκάγαν κι ερημώθαν
τα πατρογονικά μ’
Εσπάγαν κι εσκοτώθαν
ας σον Τοπάλ-Οσμάν

Τ’ ορμάνια κι ακροστράτας
’γομώθαν αποθαμέντς
Αΐκον κακόν πώς είδαν
ο Θεόν κι ο αητέντς;

Μη λες «έν’ εθνοκάθαρσιν»,
τρανόν έν’ αμαρτίαν
Ο Πόντον έντον κόλαση
ας σην γενοκτονίαν
«Πόντος» αδά τ’ Ελλάδας ι-μ’
έν’ η Μακεδονία

Τρακόσ̌ι͜α πενήντα χιλιάδες
αγγέλ’ σον ουρανόν
Σ’ εγκάλ’ τη Παναΐας
και ση Θεού τον Γιον

Κι ατείν’ π’ εσώθαν ’δέβανε πλάν
σιρίν σα παρχανάδας
Αχπαραμέν’ και περισ̌άν’
έρθαν σ’ εγκάλ’ τ’ Ελλάδας

Μη λες έν’ «εθνοκάθαρσην»,
τρανόν έν’ αμαρτίαν
Ο Πόντον έντον κόλαση
ας σην γενοκτονίαν
«Πόντος» αδά τ’ Ελλάδας ι-μ’
έν’ η Μακεδονία