Εκάγα, ψ̌η μ’, ας ση σεβντά σ’

Αρνί μ’, τη στράταν ντο πατείς
τσ̌ιτσ̌έκα̤ να φυτρών’νε
Με τα δά̤κρα̤ μ’ επότ’σα ’τα
εσέν να φαρμακών’νε

Τ’ εμόν η καρδά̤ σεβνταλίν,
πάντα πονεί το ψ̌όπο μ’
Αποβραδής ους να μερών’
νουνίζω για τ’ αρνόπο μ’

Εκάγα, ψ̌η μ’, ας ση σεβντά σ’
είμαι -ν- παρακαμένον
Έναν πρωί θ’ ευρήκ’νε με
σην πόρτα σ’ σκοτωμένον