Γύρτσον, μάνα, ας σα ξένα

-Εμπρός! Ποίος έν’;
-Πατέρα! Η μανίτσα μ’ ας σα ξένα έν’; 
Δὼμα το τηλέφωνον ας καλατσ̌εύ’ ατεν

♫

Μανίτσα μ’, ξάι ’κι γουεύ’ς με,
’μέν εγέννεσες
Μήνας και χρονόπα ’δέβαν
εσύ ντ’ έφυες
Χωρίς χάδα̤ κι εγκαλόπον
εμέν εφέκες

Μανίτσα μ’, το φωνή σ’ ακούω
σο τηλέφωνον
Κλώστ’ κι έπαρ’ με σ’ εγκαλόπο σ’
’μέν τον ορφανόν
Είμαι εγώ το τσ̌ιγερόπο σ’
και η ψ̌η τ’ εσόν

Γύρτσον, μάνα, ας σα ξένα
κι έλα σο παιδί σ’
Σο καρδόπον τη πατέρα
τη χαράν να δί’ς
Ευτυχισμένοι να ζούμε
αντάμαν οι τρεις