Είχα είναν φίλον

Είχα είναν φίλον άμον αδελφόν
ατός χτάλευεν το βράδον το ταφίν τ’ εμόν
Και -ν- εκάθουμ’νες αντάμαν απάν’ σο μπαλκόν’
’γυροκλώσκουτουν τ’ αχούλ’ν ατ’ πάντα σο κακόν

Σ’ έναν το χ̌ερόπο σ’, πουλί μ’, 
σίτα̤ ’κχ̌ύντς νερόν
Τ’ άλλο έρ’ται, σύρ’ και κρούει 
απάν’ σον πρόσωπον

Φίλον τηνάν λένε να κρατεί καλά
τη φιλίας τα χουσμέτα̤ είναι κι άλλο πολλά
Το χουλά̤ρ’ τη φίλου έν’ πολλά βαρύν,
άψιμον θα σύρ’ και κάφτ’ σε απέσ’ σο γιαπίν

Σ’ έναν το χ̌ερόπο σ’, πουλί μ’, 
σίτα̤ ’κχ̌ύντς  νερόν
Τ’ άλλο έρ’ται, σύρ’ και κρούει 
απάν’ σον πρόσωπον

Γεια σου, Ακρίτα, με την παρέα σ’!