Η Μαρία η κοτσομπόλα

Η Μαρία η κοτσομπόλα
έχ̌’ σ’ οσπίτ’ν ατ’ς από όλα
Έχ̌’ κι έναν καλόν παιδάν,
σο κεφάλ’ν ατ’ς έν’ πελά̤ν

Φορεί και σ̌κεπάεται,
’κ’ επορεί να λάσ̌κεται
τα καϊπέτα̤ θέλ’ να ’φτάει,
τον παιδά αχπαράεται

Η Μαρία η κοτσομπόλα
τον παιδά θέλ’ να δί’ φόλα
Θέλ’ να φαρμακών’ ατον¹
σελμπεζέ να λάσ̌κεται

Κάθεται, πολλά νουνίζ’,
το φιστάν’ ατ’ς θα τσερίζ’
Τρώει ατέναν το μαράζ’
’κ’ επορεί ’δέν να μαλάζ’

Αχ! Μαρία, κουτσομπόλα
σύρον μολύβα̤ σε όλα
Τέρεν τον παιδά καλά
ν’ αγαπά εσέν πολλά/αγνά

Τέρεν το κοτσομπολιό,
’κ’ έρχ̌εται σε σε καλόν
Τον παιδάν μη τυρα̤ννί͜εις,
θα ρούζ’ απέσ’ σον κρεμόν