Τη ξένου το ψωμίν πικρόν

Τη ξένου το ψωμίν πικρόν,
πικρόν φαρμακερόν έν’
Πη τρώει α’ φαρμακούται [νε]
π’ εμυρίζ’ ελιγούται 

Ο ξένον πάντα ξένος έν’,
’κι θέλ’ να βοηθά σε
Σίτ’ ελέπ’ σε να ζεις καλά
παντού κατηγορά σε

Σον ξένον το παράπονο σ’
καμίαν ’κι θα λες α’
Έρ’ται ημέραν για τ’ ατόν
σον κόσμο απέσ’ θα λέει σ’ α’