Εχπάστα με το τρένον

Σα έρημα τα ξένα, τα καταραμένα
εχπάστα με το τρένον έναν πρωίν
Μάναν, αδελφόπα, γαρήν και παιδόπα
ούλτς αντάμαν ’φήκα σο γιαζίν

Εξέβα σο τρένο, σο καταραμένον
να παίρ’ κουβαλεί με -ν- σα μακρά
Η μάνα μ’ τσ̌αΐζ’ με, το μαντίλ’ λαΐζ’ με
«γράψον γράμμαν ση γαρή σ’ και τα μωρά»

«Σα ξένα που θα ’σαι κι όντες θα κοιμάσαι,
μ’ ανασπάλτς εμέν και τη γαρή σ’»
λέει με η μανίτσα μ’ «έπαρ’ την Παναΐτσαν,
φυλαχτόν να έ͜εις ατεν απέσ’ σην ψ̌η σ’»