Τα παιδία όντες τρανύν’νε

Τα παιδία όντες τρανύν’νε,
μάναν, κύρ’ ξάι ’κ’ ερωτούνε
Τ’ έναν τρέχ̌’ σα καφενεία,
τ’ άλλο σην παρανομία
Ν’ αηλί τη κυρού το χάλ’,
ντ’ έρθεν ατον σο κεφάλ’!

Δόξα και χαρά ση μάναν
πη ’κ’ ευτάει ατέ παιδία
Νέ τον κύρ’ να τυρα̤ννίζ’νε
νέ τη μάναν να κλαινίζ’νε
Νέ σον κόσμον, νέ σον Χάρον
θα δίγ’ν’ ατον λογαρίαν

Αχ! Ν’ αηλί τ’ εμόν το χάλ’
ντ’ έρθεν σ’ εμόν το κεφάλ’
Επαντρεύτα εγώ μικρόν
Αχ! ντ’ εποίκα ο ζαντόν!
Ερρούξα απέσ’ σο κρεμόν
σ’ έναν χουλά̤ριν νερόν

Γεια σου Μιχάλη με το κλαρίνο σ’!