Το μελαχρινόν

Ένα κορτσόπον μελαχρινόν
άιτε! μανίτσα μ’, ατέ 
εμέν θα παλαλών’

Το καρδόπο μ’ λύεται 
και χάται για τ’ ατέν
Θα ρούζω σα κρεβατόπα 
αν ’κ’ ελέπ’ ατεν

’Κ’ επορώ να ταγιανίζω
άλλο ση σεβντάν
Θ’ απομέν’νε εμέν, μανίτσα μ’,
εμέν τα χώματα

Ντ’ αγαπώ, μανίτσα μ’, την κουτσ̌ήν
Δίν’ν’ ατεν τα αδελφόπα τ’ς 
σ’ έναν άλλο ψ̌ην

Το κορτσόπον ντ’ αγαπά με
κι αγαπώ εγώ
Όμορφον, μελαχρινόν έν’
κι άμον το νερόν

Σα ραχ̌ία πάω χάμαι,
μάνα, για τ’ ατέν
Αν ’κι πας εσύ σον κύρ’ν ατ’ς
για να φέρτς ατεν

Η κουτσ̌ή εμέναν ντ’ αγαπά,
αγαπά εμέν ατόσον
και πολλά αγνά

Την αγάπην ντ’ έχ̌’, μανίτσα μ’,
ατέ για τ’ εμέν
Τ’ αδελφόπα τ’ς και τον κύρ’ν ατ’ς
αναμέν’ ατε

Ση σεβντάν ντο εσέβαμε
εμείς οι δύ’
Καλογέρ’ θα πάμ’ να γίνομε
ση Κουσπιδή