Ο σωφέρτς

Ενεγκάστα εγώ κι εχάθα,
μάνα μ’, σο τιμόν’
Το γιαβρί σ’ λύεται χάται
άμον το σαπών’
Λάσ̌κεται σ’ όλα̤ τα κράτα̤
κι όλον τον κόσμον

Μανίτσα μ’, συ το γιαβρόπο σ’
έ͜εις απέσ’ σην ψ̌η σ’
Παρακάλ’ την Παναΐαν
δώσον την ευχ̌ή σ’
ας σα ξένα χώρας, μάνα μ’,
οπίσ’ να γυρίζ’

’Δέβανε πολλά χρονόπα
απάν’ σο τιμόν’
Έσπρυνανε τα μαλλία
και η ψ̌η τ’ εμόν
Επέμ’να σ’ ατό τον κόσμον
έναν έρημον

Τόσα χρόνι͜α εγώ, μανίτσα μ’,
είμαι ένας σ̌οφέρτς
’Δέβανε κι οπίσ’ ’κ’ έρχουνταν,
ομοι͜άζ’νε άμον ’πέρτς
Άνοιξον συ τ’ εγκαλόπο σ’
εμέν για να παίρτς