Είνας χ̌έρα

Είνας χ̌έρα ους το βράδον
τρέχ̌’ αδά κι ακεί
Σο τριήμερον τ’ αντρού ατ’ς
κι απάν’ σο ταφίν
με τον γείτοναν εδώκεν
ατέ το φιλίν

Η χ̌ερίτσα κλαίει και χάται,
λύεται, πονεί
-Ντό θα ’ίνουμαι σον κόσμον
έρημον πουλίν;
-Μονάχεσσα πώς θα κείμαι
σ’ ατό το γιαπί;

Αχ! ’κι αφήνω εγώ εσέναν
άμον γειτονάς
Θά ’ρχουμαι εγώ θα γιατρεύω
τ’ εσόν τη σεβντά σ’
Με τα χάδι͜α μ’ θα χατεύω
τ’ εσόν την πελά σ’
Ξάι μη κλαις κι εσύ σκοτούσαι,
νε γειτόνισσα
Σον κόσμον ’γώ θα δεκνύζω
πως επόνεσα