Άνοιξον το παράθυρο σ’

Άνοιξον το παράθυρο σ’
ας παίρ’ απέσ’ αέρα
Χωρίς εσέν, τρυγόνα μου,
πώς θα δι͜αβαίν’ η μέρα μ’;

Για τ’ εσέν τρώγω το ποράν’
τ’ απάν’ ι-μ’ όλιον στάζει
Σο κρεβατόπο σ’ άγουρος,
πουλόπο μ’, ’κι νυστάζει

Σα χρόνια είσαι χάταλον,
σ’ ακίλ’, σο πόι τρανέσσα
Είδα κι εγνώρτσα έμορφα
σ’ εσέν καικά ’δέν ’κ’ έσαν

Και για τ’ εμέν όλια ελιώ
και για τ’ αρνί μ’ χαρτσεύω
Έχ’ ατο σ’ εγκαλιόπο μου
τερώ κι ατό ζηλεύω