Μανίτσα μ’, εχπαράγα

Μανίτσα μ’, εχπαράγα
άψιμον έν’ εκάγα
Τ’ ατεινές η εγάπη
πολλά τρανόν
’Κ’ επορώ να κοιμούμαι
ατέν πάντα θυμούμαι
Σ’ ομματόπα μ’ τα δάκρυ͜α
πάντα γομών’

Όθεν πάω και στέκω,
έμπρι͜α μ’ θαρρώ ελέπω
τ’ ατεινές τη θωρέαν
’κι ανασπάλλω
Σο νου μ’ και σην καρδία μ’
’Κι θα βγάλω καμίαν
Μετ’ ατό την εγάπη
πάντα θα ζω

Η καρδι͜ά μ’ ματωμένον
Ας ση σεβντάν καμένον
Ατσ̌ά κανείς εγροίκ’σεν
ντ’ αγνά πονώ;
Ερρούξα ση σκοτίαν,
τσ̌ούξον με Παναΐα μ’!
Εγάπη έχ̌’ και έχω
τ’ αρνίν τ’ εμόν