Το τακάτ’ ντ’ έχω απέσ’ σην ψ̌η μ’

Το τακάτ’ ντ’ έχω απέσ’ σην ψ̌η μ’ [μανίτσα μ’]
έναν κούρταν επέμ’νεν
[Όι! ν’ αηλί τ’ εμόν την μάναν!]
Γιανασ̌εύ’ με ο Χάροντας, [μανίτσα μ’]
ατός ’κι θέλ’ να παίρ’ με
[Όι! ν’ αηλί τ’ εμόν την μάναν!]

Λέει με «Κι άλλα χρόνα̤ θα ζεις! [μανίτσα μ’]
Έν’ γραφτόν ας ση μοίρα σ’... 
[Όι! ν’ αηλί τ’ εμόν τη μάναν!]
...τον κόσμον να χαρεντερίζ’, [μανίτσα μ’]
η λάλι͜α σ’ με την λύραν»
[Όι! ν’ αηλί τ’ εμόν τη μάναν!]

«Συ τραγωδείς για την σεβντάν [μανίτσα μ’]
χαράντας, καημούς, πόνα̤
[Όι! ν’ αηλί τ’ εμόν τη μάναν!]
κι ευτάς τ’ ανθρώπ’ς να μη εγροικούν [μανίτσα μ’]
πώς δα̤βαίν’νε τα χρόνα̤»
[Όι! ν’ αηλί τ’ εμόν τη μάναν!]