Όταν τερείς με, κορτσόπον

Όταν τερείς με, κορτσόπον,
εσύ απέσ’ σ’ ομμάτι͜α
τογραεύ’ς το καρδόπο μου,
ευτάς ατό κομμάτι͜α
 
Έλα κάθκα σα γόνατα μ’
να πλέκω τα μαλλία σ’
Να πλέκ’ ατα ψιλά-ψιλά
και σύρ’ ατα σ’ ωμία σ’
 
Ελέπω σε και χ̌αίρουμαι,
απιδι͜αβαίντς και κλαίω
Το στόμα μ’ να ξεραίνεται
για τ’ εσέν αν κατ’ λέω
 
Δύο κορτσόπα έμορφα
αφκά σο χ̌ι͜όν’ κρυμμένα
Πότε θα λύεται το χ̌ι͜όν’
να παίρομε ατα απ’ έναν;