Εσένα εγάπανα

Εσένα εγάπανα
και πελίν εποίν’να το
Τ’ άσπρον το σπαρελόπο σ’
εθέλ’να να ελύνα ’το
 
’Ποίν’νες με τη νόστιμον,
έλεγες με «Εντροπή!
Αδακά ελέπ’νε μας!
Χάιτε! Οπίσ’ σο κεπίν»
 
Το σπαρέλι σ’ ελύνα,
απ’ εσέν ’κ’ εχπάγουμ’νε
Έλεγα «νασάν εμέν!
για τ’ ατέν θα σπάγουμαι»
 
’Φίλ’νες με, μικρόν αρνί μ’,
έλεγα σε «Μερμηκώ!
Απέσ’ σον παράδεισον
ευρίγουμαι εθαρρώ»
 
Επέμ’να με την χαράν,
’ποίκες τη σεβντά μ’ χαράμ’
’Θέλ’νες ζενγκίν με παράν
και ’κ’ εποίκαμ’ τη χαράν
 
Επέρες τον πλούσιον,
ατός πα εχώρτσε σε
’Κ’ εχάρες το νυφικόν
ατός ντο εφόρτσε σε
 
’Πέρες τον αγράσ̌κεμον
και, πουλί μ’, τον παλαλόν
’Κι θα ευρίεται γιατρός
εσένα για να λαρών’
 
Ατώρα σεΐρ’ τερείς,
κάτ’ εποίκες εθαρρείς
Εγώ επιδέβα σε,
κλώστ’ οπίσ’ και σον κύρη σ’